ความลับในห้อง 313 - ความลับในห้อง 313 นิยาย ความลับในห้อง 313 : Dek-D.com - Writer

    ความลับในห้อง 313

    เสียงกระซิบจากห้องว่างเปล่า... หรือเธอแค่คิดไปเอง?

    ผู้เข้าชมรวม

    40

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    8

    ผู้เข้าชมรวม


    40

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  23 ก.ย. 67 / 11:44 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น

    ความลับในห้อง 313

    ย้อนกลับไปในวันแสงแดดจ้า ฉันกำลังมองหาหอพักใกล้มหาวิทยาลัย ที่พักธรรมดา ๆ ที่ไม่น่าจะมีอะไรน่ากลัว หอที่ฉันเลือกนั้นอยู่แค่ข้ามคลองจากมหาวิทยาลัย ฉันกับเพื่อนรูมเมทไปเยี่ยมชม นิติกรพาเราขึ้นไปดูห้องในชั้น 3, 4 และ 5 ห้องบนชั้น 5 อยู่สุดทางเดินริมระเบียง แต่ฉันกับเพื่อนไม่ชอบเพราะมันเป็นห้องพัดลม เราเลยเลือกดูห้องชั้น 3 และ 4 ซึ่งห้อง 313 ติดกับระเบียงตากผ้า มีต้นมะม่วงขนาดใหญ่บังแสงเข้า ทำให้ห้องมืด อึดอัด ฉันเลยขอเปลี่ยนเป็นห้อง 413 แต่ห้องนั้นกลับถูกจองไปแล้ว นิติพาเราดูห้องโดยที่รู้ว่าห้องถูกจองไปแล้ว... ทำไม?

    สุดท้ายฉันตัดสินใจเลือกห้อง 313 ด้วยความจำเป็น แต่ไม่ได้คิดอะไรมากในตอนนั้น จนกระทั่งเราเริ่มย้ายเข้ามาอยู่ ทุกอย่างก็ดูเงียบสงบดี ไม่มีอะไรผิดปกติ จนวันหนึ่ง...

    ฉันกับเพื่อนชอบพูดเรื่องผีแบบขำๆ บางทีก็แซวกันว่า “ระวังจีจี้นะ!” จีจี้คือชื่อที่เราใช้เรียกแทนผี แต่เราก็แค่ล้อเล่น ไม่มีใครคิดอะไรจริงจัง จนวันหนึ่ง... ฉันเริ่มฝัน ฝันถึงผีบ้าง ฝันถึงความรู้สึกกดดันแปลกๆ มันไม่ได้ร้ายแรง แต่ฝันเหล่านั้นกลับทำให้ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างตามอยู่ ฉันโดนผีอำ ร่างกายขยับไม่ได้ ตะโกนเรียกเพื่อนก็ไม่มีใครได้ยิน จนฉันต้องท่องบทสวดจนตัวเองหลุดออกมา แต่ฉันก็แค่คิดว่าอาจจะเหนื่อยเกินไป...

    เหตุการณ์นั้นไม่จบแค่ครั้งเดียว ฉันยังคงโดนอำอีกครั้ง ครั้งนี้มันเหมือนจริงมากกว่า ฉันฝันว่าผีคอยาวกำลังวิ่งไล่ฉัน มันแลบลิ้นปลิ้นตาไล่ตามมาในความมืดมิด ฉันตะโกนเรียกเพื่อนอยู่ข้างๆ แต่ไม่มีเสียงออกมา เหมือนเสียงของฉันถูกกลืนหายไป ฉันตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ถามเพื่อนว่าได้ยินไหม เพื่อนบอกว่าได้ยินแค่เสียงอืมๆ เหมือนฉันพยายามพูด แต่ไม่มีคำใดหลุดออกจากปากเลย

    เมื่อทำบุญไป อาการผีอำก็ทุเลาลง แต่ความรู้สึกนั้นไม่เคยหายไปจริงๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง... ฉันกลับมาหอพักคนเดียว เพราะเพื่อนๆ ไปทานข้าวข้างนอก ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วนึกขึ้นได้ว่าลืมผ้าขนหนูไว้ข้างนอก แต่ตอนนั้นฉันได้ยินเสียงเพื่อนๆ เหมือนกลับมาที่ห้องแล้ว เสียงคุยกันชัดเจน ฉันจึงตะโกนเรียก "ฝน ฝน! หยิบผ้าขนหนูให้หน่อย" แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ฉันรู้สึกหนาวเย็นผิดปกติ จึงค่อยๆ เปิดประตูออกมาดู ไม่มีใครอยู่เลย... ห้องนั้นว่างเปล่า

    ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก พยายามตั้งสติ รีบแต่งตัวและกลับไปนอนบนเตียง รอเพื่อนๆ อย่างหวาดหวั่น ใครกันที่อยู่ในห้องกับฉันเมื่อกี้? หรือว่าเสียงที่ได้ยินไม่ใช่เพื่อนของฉัน...

    และเรื่องที่ทำให้ฉันสงสัยจนถึงทุกวันนี้คือวันนั้น... หลังจากที่ฉันกับเพื่อนย้ายออกจากหอไปช่วงปิดเทอม ฉันได้รับโทรศัพท์จากนิติหอพัก

    "สวัสดีค่ะ น้องหนูใช่ไหมคะ?" นิติโทรมา

    "ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ฉันตอบกลับ

    "คือมีคนแจ้งมาว่าห้องของน้องเสียงดังมากเลยค่ะ เอาโพสอิทไปติดไว้ก็ไม่ยอมหยุดเสียงดัง"

    ฉันหัวเราะแห้งๆ ตอบไปว่า "พี่คะ หนูกับเพื่อนไม่ได้อยู่ห้องมาหลายเดือนแล้วนะคะ..."

    เสียงในปลายสายเงียบไป และจู่ๆ ก็ตัดสายไป

    ใครกัน... ที่อยู่ในห้องของฉัน? ใครกันที่ส่งเสียงดัง? หรือว่า... มันคือ "จีจี้" ที่เราเคยพูดถึงกันเล่น ๆ ?

    ความจริงที่น่าสะพรึงกลัวซ่อนอยู่ในห้อง 313 รอวันที่จะถูกเปิดเผย...

    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×